Om de Corona pandemie onder controle te houden, past de politiek hun maatregels regelmatig aan. Vooral als een nieuwe golf voorspeld wordt. Ondertussen zijn er al ontelbare regels voorbij gekomen. Mensen verhouden zich allemaal anders tot deze stroom van aanpassingen. Zo valt Selma van de ene verbazing in de andere verbazing. Terwijl haar partner Val (Vallerie) zich verbaast over het aanpasgemak van mensen. Lees in deze serie portretten hun verhaal.
Selma verbaast zich over haar verbazing
“Steeds als ik denk dat ik nu wel niet meer zal opkijken van de nieuwste maatregels, val ik weer van mijn stoel. Raar eigenlijk. Ik hoef alleen maar naar de buurlanden te kijken en ik kan voorspellen wat Nederland gaat doen. En tóch denk ik steeds het zo’n vaart in het nuchter Nederland niet zal lopen. Zit ik er alwéér naast!”
Ze kan er zelf ook wel mee lachen. Vol ongeloof, dat dan weer wel. Vrolijke Selma, een actrice uit Rotterdam, houdt er wel van om een verhaal wat aan te dikken. In haar werk speelt ze graag over de top. Wanneer ik haar ontmoet en haar theatrale gebaren en stemgebruik hoor, vermoed ik dat ze het leuk vindt om te overdrijven. “Dat juist ik, die zó over de top is, steeds met stomheid geslagen ben over de grotéske maatregels, dat is toch om te gillen! Ik zou het moeten zien áánkomen,” Selma schudt haar krullen van links naar rechts, “maar niets is minder waar!” Ze trekt haar gelaat overdreven sullig.
© Jasper M, www.jasperskunst.com
“Ik zag het gewoonweg weer níet aankomen.” Selma doelt hiermee op de kinderen die in december ‘ineens’ niet meer naar school mochten. Nadat Nederland maanden volhield dat kinderen de ziekte niet zo makkelijk verspreiden, werd op een maandag (niet eens op dinsdag, ook zo’n verrassingselement vindt Selma) aangekondigd de kinderen thuis te houden. “Voornamelijk om ouders thuis te houden. Nou ja, zo’n reden, dat verzín je toch niet? Dat is toch theater het hoogste niveau!” Selma’s armen rijken ver hoog boven haar hoofd.
Verrassend hardleers naast verrassend flexibel
“Ja, je bent hardleers,” zegt Val, terwijl hij Selma’s koffiekopje neerzet. “Niet alleen in het huishouden,” plaagt hij verder. Of hij ook zo verbaast is over de veranderingen? Nee, Val verbaast zich juist over de flexibiliteit van de meeste Nederlanders. “Ik vind het opvallend hoe in een jaar tijd het volkomen normaal is geworden om anderhalve meter afstand te houden met blauwe tandartsmaskers op.”
Wat een mooi verschil, mijmer ik hardop. Waar de één steeds verrast wordt door regels, past de groep zich verrassend snel aan. “Dat ben ik ten voeten uit! Waar iedereen al gewend is, vergeet ik nog steeds steeds mijn masker, en dat de Hema dicht is. Ik ren maar wat achter de feiten aan, bijkomend van het nieuws.”
Komt het door het achterblijven dat Selma niet anticipeert op de volgende maatregels, waardoor ze steeds verrast wordt? Welnee! Selma en Val doen uit de doeken hoe zij vaak al fantaseren over hoe het verder zal gaan. Ze hebben steeds hele scenario’s over wat er kan gebeuren. “En er toch steeds zo ver naast zitten. Dat is toch een talent”, meent Val.
Verbazing verbaast mij
Hoe zit het dan wel, vraag ik me af. Komt die verbazing vooral op als de regels versoepelen, of enkel bij verzwaring van de regels. Dat blijkt niets uit te maken voor Selma. “In de zomervakantie had ik juist voorspeld dat we nergens naar toe zouden mógen, dat de grenzen dicht gingen.” En dat gebeurde niet, herinneren wij ons drie hardop.
“Ook zo mooi: net toen Val en ik ons helemaal hadden overgegeven aan de middagborrel in het weekend en steeds heerlijk dronken om 20.30 uur thuis kwamen om zonder kater te ontwaken, Selma pauzeert voor het dramatische effect “bleek de avondklok ineens ingetrokken te zijn door de rechter.” Val herinnert het zich “wat wij fijn vonden, bleek tegen ons recht in te gaan. Wisten wij veel.” Hij haalt zijn schouders op. “En ken je die grap van de ingetrokken avondklok?”, vraagt Selma.
Kortom er is geen pijl op te trekken. Selma verbazing na aanscherping van de regels, is even groot als haar verbazing na de versoepeling van de regels. “Nog heel goed dat Selma er geen weddenschappen op afsluit. Ze zou ons huis kwijt hebben gespeeld”, grapt Val.
Zo adaptief is ons volk toch niet?
Val, die zich verbaast over de flexibiliteit van de Nederlanders, verbaast mij eerlijk gezegd ook. Zo adaptief is ons volk toch niet? Val vertelt hoe hij in een boek leest over twee collega’s. Zij fluisteren roddels bij het koffieautomaat. “Als ik zo’n scene lees, dan lijkt het wel sciencefiction. Mensen die niet samenwonen, maar die wel in elkaars oor praten. Dat lijkt niet echt meer. Maar meer iets van andere dimensie, of iets dat zich afspeelt in een futuristische toekomst. Terwijl zo dichtbij elkaar staan voor mij 32 jaar normaal was.”
Selma vult haar partner aan door een anekdote te delen. “De eerste keer dat ik naar buiten ging, kwam me op de hoek bij de bakker een vrouw tegemoet. En er ontstond een klassieke, clowneske situatie waarin we beiden niet wisten hoe ons te gedragen. Dat heb ik al weken niet meer gehad.” Ik ben even stil en herinner me mijn eerste en laatste wandelingen op straat, in Coronatijd. Het is waar. Het is gewend. “Ik, hè? Ik!” zegt Selma dringend. Ik kijk haar niet begrijpend aan. “Ja, zelfs ík ben hierin aangepast.” We lachen samen. “Dat zegt precies alles over het punt dat ik wilde maken”, lacht Val.
“We houden allemaal iets over aan deze tijd”
Zouden we net zo gemakkelijk weer wennen aan de weg terug naar het normale? “Tuurlijk wel”, zegt Val vol goede moed. “De terugweg gaat altijd makkelijker en sneller.” Hij lijkt een goed argument te hebben in deze metafoor.
“Dat geldt dan misschien voor de meerderheid. Toch denk ik niet dat het voor iedereen geldt. Ik denk dat we allemaal iets overhouden aan deze tijd.” Het is voor het eerst dat uitbundige, grappige Selma wat somber klinkt. Ik hoop dat het ons zal verrassen. “Ach, we weten hoe vaak ik het bij het juiste eind heb.” Hoewel Selma het lachend zegt, lachen haar ogen niet. Ik merk dat ik erom vrees.
Ben je benieuwd hoe het Selma en Val een paar maanden later vergaat? Lees dan het slot van de Corona portretten op OverPsychologie.nl
Selma en Val zijn een fictief koppel. Hun verhaal ontstond uit 4 verschillende gesprekken met verschillende mensen die steeds weer verrast worden worden door de verscherpte maatregels om Covid-19 en de reacties van het volk hierop. OverPsychologie sprak en observeerde verschillende mensen. Uit die verhalen ontstond één verhaal en zo ontstaat een indruk hoe verbazing kan overheersen bij Corona. Deze artikelreeks ontstond uit een idee van Willem Don en Mirella Brok.