Ik vergeef de hele dag klein leed
Telkens weer vergeef ik met veel plezier andere mensen voor hun onhandigheid, onvermogen, onwelwillendheid, ongewenste emotionele uitbarstingen en andere menselijk handelen dat met “on-” begint. Hoewel het gemakkelijk klinkt, gaat er in dat vergeven nog best wel wat tijd en moeite zitten. Ook klein leed stapelt zich gedurende de dag op.
Om maar een greep te doen uit deze ochtend: een sneer van een vriendin, iemand die me afsnijdt in het verkeer, mijn partner die de vaat op het aanrecht liet staan, een collega die te laat komt, en de loodgieter die niet terugbelt na een dringend verzoek. En dan is het nog niet eens 12.00 uur! Dat is een hoop klein leed dat ik vergeef.
Lees in onderstaande ervaring over klein onrecht. Leer samen met mij welke lessen er te leren zijn uit het vergeven van klein leed.
- Zowel ik als de ander doen ons best voor de relatie
- Ik ben verantwoordelijk voor mijn deel in de relatie, de ander voor haar deel
- Onze acties inspireren over en weer
- Vergeven van klein zeer maakt mij lichter en mijn relaties beter
Klein leed trekt als aangekoekt vuil meer klein leed aan
Nu wil mijn pech dat ik klein leed nogal eens met mij mee draag. Meer dan bijvoorbeeld mijn partner of vader of collega’s. Bij hen lijkt klein leed van hen af te glijden, bij mij lijkt het vast te zitten in mijn brein en hart. Daar eenmaal vastgeklampt, stapelt het kleine leed zich op als aangekoekt vuil, en trekt het ander leed aan als een magneet. Hoe meer leed, hoe meer de klein leed als een schimmel groeit.
Als psycholoog en therapeut zou ik toch beter moeten weten, zo vindt een niet vergevingsgezind stemmetje in mijn hoofd. Dit stemmetje dat in de psychologie wel interne criticus wordt genoemd, zorgt ook voor heel wat klein leed op dagelijkse basis. Maar, het stemmetje heeft een punt. En daarom past ik allerlei trucjes toe om het kleine en grote onrecht los te laten. Vaak te vergeefs. Daardoor sjouwde ik heel wat af met de groter wordende stapel van kleine leed. Maar wat blijkt; vergeving is mijn weg naar loslaten. Asjemenou. Vergeven doe ik dus écht voor mezelf.
Waarom ik klein leed vergeef
De eerste keer dat ik me bewust werd van de werking van vergeving bij klein leed, was na een telefoongesprek met een vriendin. Die ochtend was ze overstuur en ze bijtte mijn kop eraf steeds als ik reageerde. Hoewel ik van alles probeerde in het telefoongesprek, deed mijn vriendin boos tegen mij, terwijl ze boos was op iets dat haar was overkomen. Ik vertelde haar dat het prima was dat ze boos was. Boos zijn hoort soms in een vriendschap. Het deed me goed om te voelen dat ik het meende. Jammer genoeg deed het mijn vriendin geen goed.
Na het telefoongesprek herinnerde ik me hoe ik in de puberteit mijn moeders hoofd er vaak afbeet. Er zijn zeker 5 jaar geweest dat mijn moeder geen goed kon doen in mijn ogen. Na de ervaring van die ochtend bedacht ik me hoe zij waarschijnlijk ook maar haar best deed. En ik besloot om mijn moeder mijn excuus te maken voor mijn gedrag van toen.
Ik realiseerde dat ik nog niet zo lang geleden overstuur was
Ik had geluk. Mijn moeder accepteerde mijn verontschuldigingen meteen. En ons gesprek monde uit in samen terug kijken naar vroeger. Hierin bespraken we onze relatie en onze gesprekken van toen, en van nu. We stonden stil bij de vooruitgang van onze relatie en ik voelde me verbonden terwijl we spraken. Ik prijsde me gelukkig dat mijn moeder en ik een goede band hebben samen. Ze gaat richtig de 70 en ik bof dat we al zo lang samen zijn. Lang niet iedereen heeft een goede band met haar ouders. Ik registreerde dat zowel mijn moeder als ik steeds opnieuw ons best doen voor elkaar. Ook als we elkaar daarvoor over een weer heel wat vergeven.
Het duurde nog tot de middag dat ik me realiseerde dat ik eigenlijk nog niet zo lang geleden overstuur was door een klein leed dat er tussen mijn moeder en mij was voorgevallen. Ik had hier niet meer met haar over gesproken, want ik vond dat ik goede redenen had om niet te spreken met haar. Maar eigenlijk was ik nog boos op haar. Toch? Blijkbaar niet. De tijd had de wonden geheeld. En blijkbaar deden verontschuldigen van míjn kant en een goed gesprek de rest. Ons goede gesprek stelde mij in staat om te zien hoe ik over het kleine leed van maanden eerder kon vergeven. Wat ik haar toen verweten had, was vandaag opgelost. Hierdoor groeide mijn zelfvertrouwen.
Vergeving zorgde voor vergeving
Zoals ik het zie, zorgde mijn vergeving aan mijn vriendin voor vergeving van mijn moeder en vergeving aan mijn moeder. Vergeving zorgt ervoor dat ik volwassen relaties aan kan gaan. Het zorgt voor meer verbinding en minder spanning. Niets menselijks is ons vreemd en dus doen wij mensen de hele dag wel iets onhandigs. Het is erop wachten tot dat onhandigs iemand anders kwets. Meestal is het niet eens de bedoeling om te kwetsen en iemand klein leed aan te doen. Dus waarom niet vergeven? Het luchtte mij in ieder geval op om al het kleine leed van de hele dag los te laten via vergeving.
Wil je meer lezen over vergeving? Over de keuze om wel of niet te spreken met dierbaren? Of over familieproblemen? De psychologen van Over Psychologie schreven het voor je uit. Dit, en nog veel meer.
Luister ook naar de podcast van dit artikel of lees het artikel over geweldloosheid. Bij geweldloosheid vergeef je niet zonder meer, maar kom je krachtig en geweldloos voor jezelf op. Interessant om ook in die filosofie te duiken. Zo heb je naast vergeven nóg een strategie om toe te passen. Schrijf je in op onze nieuwsbrief en krijg bericht zodra het online staat.