Hoe gaat het met je?

“Nieuwsgierig zijn naar jezelf heeft alleen maar voordelen. Misschien dat er iemand is met soortgelijke klachten als ik. Iemand die zichzelf nog aan het ontdekken is, en zich afvraagt: ‘wat speelt er allemaal bij mij?’ Ik wil hen gewoon herkenning geven.”

Bo (1999) heeft een missie om mentale gezondheid makkelijker bespreekbaar te maken. In het verleden heeft ze het ontzettend gemist dat er aan haar weinig vragen over haar gevoelens en gedachten werden gesteld. Hierdoor kon zij als meisje haar sluimerende depressie lange tijd maskeren. Totdat een angststoornis daar een einde aan maakte en Bo niet langer de schone schijn op kon houden. Bo werd gered door de oprechte vraag: ‘Hoe gaat het met je?’ én doordat zij daarop uiteindelijk ook oprechte antwoord durfde te geven.

Er hoeft maar één iemand te zijn

Bo noemt zichzelf een extraverte introvert. Ze is een echt mensenmens en gezelligheidsdier. Pleinvrees en sociale onzekerheid lijken een ver-van-haar-bed-show. Toch dealde ze daar vier jaar geleden nog mee.

“Toen ik zelf voor het eerst in een GGZ-traject terecht wam, was ik twintig jaar. Toen werd ik gediagnosticeerd met een depressie en agorafobie (ook wel bekend als pleinvrees). Op het moment dat ik voor het eerst hoorde over mijn diagnoses, dacht ik gelijk: ‘pleinvrees? Wie is er nou weer bang voor een plein?’ Toen ik daarna op internet ging zoeken, vond ik tot mijn verbazing geen enkele herkenning. Dat voelde heel vervelend, want omdat ik zelfs online bij niemand herkenning kon vinden, concludeerde ik; ‘niemand is dus zo gek als ik’. Het tegenovergestelde is echter waar, want ondanks dat ik niemand kon vinden met dezelfde problematiek als ik, krijgt toch één procent van de Nederlanders te maken met agorafobie.”

Het blijft niet bij agorafobie

Voor Bo is haar agorafobie het begin geweest van het erkennen van haar psychische problemen. Waarschijnlijk sluimerden toen al jarenlang haar persoonlijkheidsstoornis en depressie in haar. Hiervan kon ze de last die ze ervan had voor een lange tijd maskeren, voor anderen én zichzelf, net zolang totdat haar pleinvrees hier uiteindelijk een stokje voor stak.

“Vanwege mijn eigen onzekerheid had ik het gevoel dat ik iemand tot last was of dat ik iets verkeerd deed. Op gegeven moment begon ik de plekken te vermijden waar zulke gevoelens opkwamen. Dit bleef niet beperkt tot de specifieke plek waar dat gebeurde, want ik maakte daar weinig onderscheid in. Als mijn agorafobische gevoelens opkwamen in één specifieke supermarkt, begon ik vervolgens alle supermarkten te vermijden. Niet lang daarna volgde het vermijden van mijn werk, alle winkels en de huizen van mijn vrienden. Later vermeed ik het zelfs om de straat op te gaan, en op het dieptepunt
durfde ik niet eens meer naar de badkamer, wc of keuken van mijn studentenhuis. Zodoende isoleerde ik mijzelf steeds meer en raakte ik uiteindelijk volledig geïsoleerd van de buitenwereld. Mijn wereld bestond
vanaf toen nog maar uit precies 14m2. En daar zat ik dan, in mijn studentenkamer op zolder, maandenlang.”

© Bo Klappe

Mystieke timing

Volgens Bo hoeft maar één iemand te zijn die je vraagt hoe het met je gaat. “Deze ene persoon kan het verschil maken. Om het verschil te kunnen maken, is het van belang dat je klaar bent voor daadwerkelijke verandering. De timing van het stellen van deze vraag is dus ook belangrijk, want het is noodzakelijk dat je genoeg moed hebt verzameld om een eerlijk antwoord te kunnen geven.” De vraag en het antwoord hoeven dus eigenlijk maar één keer in de juiste omstandigheden samen te vallen.

“Ik zat al een maand of vijf op mijn kamer, kon mezelf in leven houden, en ik vermaakte me enigszins ook wel, hoe gek dat ook klinkt. Natuurlijk voelde ik al wel een hele tijd intense gevoelens van onrust. Ik wist dat er buiten een hele wereld op me zat te wachten, dat het leven voor iedereen gewoon doorging buiten mijn eigen 14 vierkante meter. Ik was nog maar twintig jaar oud, dus ik wist dat er een hele toekomst voor me lag buiten mijn veilige cocon. Echter was de angst om te ontdekken wat er aan de andere kant van de deur zat, immens groot. Maar ik voelde natuurlijk wel al een hele tijd diepe onrust. Uiteindelijk heeft een vriend van mij me gemotiveerd om samen met hem naar de huisarts te gaan. Dat was een heel
bijzonder moment. Ik weet nog precies de datum; 19 december 2019. Hij is elke keer met me meegegaan, van de eerste afspraak bij de huisarts tot aan de laatste afspraak van mijn intakegesprekken.”

Dus; hoe gaat het met je?

Bo’s ervaring met deze vraag ‘Hoe gaat het met je?’ inspireerde uiteindelijk haar missie. Deze missie bestaat uit drie onderdelen.

• Allereerst hoopt ze de herkenning die zijzelf gemist heeft, te kunnen geven aan degene(n) die daar behoefte aan hebben. Door haar eigen verhaal te delen en open te zijn over de dingen die zij voelde, ervaarde en meemaakte, hoopt ze te kunnen zeggen: ‘Je bent niet alleen.’
• Bo hoopt één iemand te kunnen helpen met haar vraag: ‘Hoe gaat het nu écht met je?’
• Uiteindelijk droomt Bo ervan om ook anderen te inspireren om op deze manier écht contact te maken met de mens(en) in hun omgeving, zodat zij op die manier ook iemand kunnen helpen die in een kwetsbare levensfase zit.

Eigenlijk al een ontzettend grote stap

Bo heeft al gemerkt dat dit stappenplan werkt. Ze ontmoette online al velen mensen die hun verhaal aan haar toevertrouwden. Zowel op haar Instagram account boklappe_, op haar LinkedIn account Bo Klappe (ervaringswerker en spreker GGZ), als in haar online blog.

“Gaandeweg kwamen er steeds meer mensen naar me toe die zelf óók hun verhaal durfden te delen. Hoewel ik deze mensen vaak helemaal niet ken of al jaren niet meer heb gesproken. Door hun verhaal met mij te delen, maken ze eigenlijk al een ontzettend grote stap. Dit hebben ze vaak zelf helemaal niet door, maar daar complimenteer ik ze dan graag voor. Voor sommigen voelt zo’n berichtje sturen misschien als iets heel kleins, maar het vergt ontzettend veel moed om jezelf op deze manier kwetsbaar op te stellen. Ik ben van mening dat je al een enorme stap hebt gemaakt wanneer je besluit om niet (langer) weg te rennen voor je verhaal, maar erover durft te communiceren met een ander. Of dat dan is met iemand die ontzettend dicht bij je staat, of met mij via een berichtje op Instagram of LinkedIn,
maakt dan geen verschil.”

Vind je het spannend om te vragen naar iemands mentale gezondheid? Lees dan hieronder Bo’s vier mooie tips.

• Iedere vraag is goed, zolang deze respectvol is en vanuit nieuwsgierig gesteld wordt. “Zolang de intentie achter je vraag goed is, kan er weinig fout gaan.”
  Begin gewoon met de vraag ‘Hoe gaat het nu eigenlijk echt met je?’
• Wees wederkerig in het gesprek.
  Durf zelf ook kwetsbaar, open en eerlijk te zijn over wat je zelf meemaakt.
  “Dit betekent niet dat jullie beiden evenveel moeten delen, maar door jezelf ook kwetsbaar op te stellen, creëer je een gevoel van veiligheid in jullie gesprek. Vergeet hierin niet je eigen grenzen, je bent nooit verplicht om iets te delen! Soms is luisteren genoeg.”
• Luister zonder oordeel.
  Wuif een worsteling niet weg met ‘Dat moet je niet doen!’ of ‘Dat is toch helemaal niet waar?’
  “Hoe goed je advies ook bedoeld is, zitten sommige mensen er op dat moment niet op te wachten. Indien je niet zeker weet of iemand open staat voor advies of slechts zijn/haar hart wil luchten en gehoord wil worden, schroom je dan niet om het te vragen. Op deze manier voorkom je extra spanningen in het gesprek, en voelt je gesprekspartner zich door jou gerespecteerd.”
• Ben betrouwbaar.
  Vertel wat je in vertrouwen hoort, niet zomaar door.

Hoe vaak stel jij de vraag?

Bo daagt je uit om de komende tijd voor jezelf te registreren: Hoe vaak vroeg ik vandaag nieuwsgierig en oprecht hoe het met de ander ging? Houd die score eens een weekje bij voor jezelf. Reflecteer daarna voor jezelf wat je van jouw score vindt.

• Heb jij volgens jezelf genoeg gevraagd naar hoe het écht met de mensen om je heen gaat?
• Denk je dat je dit vaker of juist minder vaak had kunnen doen?
• Klopten de verwachtingen die je van tevoren had?
• Zijn er bijzondere gesprekken uit voortgekomen?

Voel je uitgenodigd om je ervaring in de reacties hieronder of op Bo’s accounts te delen.

“O, ik zit hier helemaal te glimlachen. Ja, ik had wel een sigaretje willen roken hoor, maar ik vond het echt leuk om te praten hierover!” Na ons interview kletsen Bo en ik nog wat na over onze ervaring. We zijn voldaan.

Hoe gaat het met jou?

© Bo Klappe